Wspólnota Paschy Tu i Teraz

Czas adwentu 2012 dla mnie to słuchanie Słowa Bożego, które dopomina się o uwagę! To jest słowo, które Bóg ciągle do mnie mówi od początku mojego istnienia, to jest słowo przez, które powstało wszystko niebo i ziemia, to jest słowo, które powołało człowieka do istnienia. To jest słowo, które pozostało wierne, mimo, że człowiek je złamał w raju, to jest słowo, które zapowiedziało ocalenie. To swoim słowem Bóg powołał Abrahama, Mojżesza i proroków, to ono prowadziło Izraela, przygotowując naród wybrany do przyjęcia Mesjasza. Aż w końcu dotarło do Maryi, a Ona je usłyszała i przyjęła, stała się brzemienna SŁOWEM i wydała OWOC-JEZUSA.
Ten adwent to przyjęcie SŁOWA, do mojego życia codziennie, aby wiedzieć jak żyć, jak kochać, jak cierpieć i jak zwyciężać.

Bez słowa Boga nie ma życia! Czy można żyć bez jedzenia? Trzeba nasycić się i wypełnić się tym słowem, aby w końcu zakrzyknąć z radośći  jak rodząca i powiedzieć... ''Ciesz się i wesel Córo Jeruzalem,  oto Twój Król przychodzi do ciebie!''

gch

Niedziela Gaudete! Raduj się /Wojciech Teister

Dziś w Kościele trzecia niedziela Adwentu,

nazywana niedzielą radości.

więcej zob. w zakładce PRZECZYTANE w sieci

Wycięte z bloga ks. Jacka /całość - czytaj w zakładce/

"...Myślę, że lęk tym bardziej nam podsuwa straszne scenariusze, im my mniej ufamy Bogu.

Może – nie jestem szczególnym specem i badaczem – im mniej Boga w życiu, tym więcej strachu o to życie? Ta teza nie jest szczególnie oryginalna, bo można ją usłyszeć w różnych miejscach. Ale powtarzam ją, bo dobrze jest uświadomić sobie, że problem nie dotyczy li tylko ludzkości, ale na pierwszym miejscu: mnie. To ja mam pomyśleć o swoim lęku i swojej wierze w Boga.

Św. Jan Ewangelista pisze w swoim liście: W miłości nie ma lęku, lecz doskonała miłość usuwa lęk /1J 14,8/. Stąd warto pomyśleć nie tyle: czy ja wierzę w Boga, ale czy ja Go kocham. Bo koniec świata /dla każdego z nas swoistym początkiem tego końca jest śmierć/ to spotkanie z Tym, który dał początek temu światu. „Kocham, więc nie muszę się bać” – śpiewają na różnych pielgrzymkach i religijnych spotkaniach. Nie muszę, bo ufam.

P.S. Za oknem śnieg i lekki mróz, a w kalendarzu „różowa” niedziela. Ten kolor ma rozjaśnić adwentowy fiolet i ucieszyć. Bo za chwilę rocznica szczególnych narodzin. Tego, który był, jest i będzie."

Dlaczego artykuł o konwersji anglkanów na katolicyzm ? /dzika satysfakcja ?! - innowiercy się nawracają.../

Z jednej strony szkoda, że tak nie wiele osób uczestniczyło w Adoracji - ale z drugiej strony czy owoc modlitwy, moc Kościoła, trzeba mierzyć ilością modlących się... /czy to nie młodzieniec Dawid walczył z wielkim Goliatem, czy to nie ziarnko gorczycy daje wielkie plony, czy to nie Dwunastu wystarczyło, by Ewangelia rozszerzyła się po całym świecie.../.

Intencja główna Adoracji: O powołania do służby w Kościele objęła nie tylko powołanie do kapłaństwa, ale również do zakonów i wszelkiej służby w kościele: organistów, kościelnych, katechetów ...

Adoracja naszego Pana Jezusa utajonego w Najświętszym Sakramencie w ciszy, myślę dała możliwość indywidualnego dziękczynienia wpierw za ogrom miłości naszego Pana, Odwiecznego Arcykapłana, który złożył za nas Najświętszą Ofiarę na Krzyżu, ale również za Wieczerzę Pańską, tę Ucztę Paschalną w której nasz Pan pozostał z nami w Najświętszym Sakramencie Ciała i Krwi.

To dobry moment do podziękowania również za dar kapłaństwa służebnego, hierarchicznego, za wielu wspaniałych księży, którzy swą posługą, swym świadectwem oddania i świętości życia, prowadzą nas do Boga.

Wciąż nie mogę się nacieszyć z mądrości naszej Matki Kościoła, że ustaliła nie tylko uroczystość Najświętszego Ciała i Krwi Pańskiej (Boże Ciało), ale że będzie ustanowione święto ku czci Jezusa Chrystusa Najwyższego i Wiecznego Kapłana (czwartek po Zesłaniu Ducha Świętego). Z tego święta będzie wypływała sposobność do dziękowania i prośby o dobre i święte powołania do kapłaństwa hierarchicznego w każdy pierwszy czwartek miesiąca.

Modlitwa o świętość kapłanów, modlitwa Litanią do Krwi Naszego Pana i prośba o wstawiennictwo Maryi Matki Kościoła, zakończyła czas wspólnej Adoracji.

Eucharystia po Adoracji dała tę skarbnicę Słowa Bożego i pokarm na życie wieczne, że można było w pokoju Pańskim udać się do swoich domów, by dzielić się Dobrą Nowiną o Chrystusie naszym Panu i Zbawicielu.

To On jest naszą skałą zbawienia (Mt 7,21.24-27), to Jego mamy poszukiwać; "Szukajcie Pana, gdy Go można znaleźć, wzywajcie Go, gdy jest blisko." (Iz 55, 6), to na słowa proroka Izajasza (Iz 26-1-6) "Otwórzcie bramy!" mamy odpowiedzieć otwartością serc naszych "bo Pan jest wiekuistą Skałą!", bo przybywa, bo oto nadchodzi - Maranatha!

jn

Z Blogu ks. Jacka

Kto lubi czekać?… To zależy na co? – odpowie ktoś pytaniem. Dodam, że dla mnie ważne są też okoliczności tego oczekiwania. Łatwiej jest czekać, kiedy zgadzam się na nie. Trudniej , gdy ktoś na mnie to wymusza. Lepiej jest czekać na prezent, który wiemy, że otrzymamy /niepewność może dotyczyć tego co to będzie/, niż na zabieg u stomatologa, siedząc w długiej kolejce i słuchając przez drzwi odgłosów narzędzi dentystycznych.

REFLEKSJE Z POBYTU NA DNIACH SKUPIENIA W ŚWIĘTEJ KATARZYNIE

"Złóż, Jeruzalem, szatę smutku i utrapienia swego, a przywdziej wspaniałe szaty chwały, dane ci na zawsze przez Pana" ( Ba 5,1)
To słowo Pana, proroctwo Starego Izraela, prowadziło nas przez dni przedadwentowego skupienia.
Wzorem adwentowego czuwania jest dla nas Matka Jezusa.

To w Niej Stary Izrael złożył szaty smutku, utrapienia i ciemności, błąkania się z dala od Boga.
To w Niej zabłysło Światło, widoczne dla "maluczkich",  jak nienarodzonemu jeszcze Janowi i jego matki Elżbiety, a zakryte dla mądrych i roztropnych tego świata.
To Ona rozpoznała czas swego nawiedzenia i nawiedzenia Starego Izraela i odtąd "spala" się płonąc dla ludzi wszystkich czasów.

Ona jest  Córą Syjonu, uosobieniem reszty Izraela, oczekującego Masjasza (KK 55).
Ona przyjęła wspaniałe szaty chwały i nieustannie wskazuje Nowemu Izraelowi jego miejsce przy boku Syna.
Ona wychwala zamiary Najwyższego i Ją błogosławią odtąd wszystkie pokolenia.

Dlatego w ten adwent i każdy następny, Kościół, parafia, wspólnota jest jak Maryja  oczekująca i jednocześnie spełniona.
Oczekujemy bowiem Tego, który BYŁ, który JEST POŚRÓD NAS i który PRZYJDZIE NA PEWNO.
Maranatha!

gn