Wspólnota Paschy Tu i Teraz

Szukam odpowiedzi na to pytanie, chyba całe życie, bo Jej postać  jest w mojej rzeczywistości wiary od zawsze.
Szukałam z Nią kontaktu przez modlitwę różańcową, litanie, przeróżne nabożeństwa, ale głównie traktowałam Ją jako "skrzynkę" życzeń i próśb.
Przez dłuższy czas  Jej osoba wydawała mi się taka odległa, gdzieś wysoko na ołtarzach, święta, nieosiągalna.

 Od jakiegoś czasu szukam Jej bliskości, jak Osoby z krwi i kości (przecież jest człowiekiem,  z ciałem i duszą wziętą do nieba). Odkryłam,że żeby modlić się do Niej muszę Ją poznać, nawiązać  z Nią realną relację, rozmawiać z Nią o wszystkim. Jak kobieta z Kobietą, jak matka z Matką.

    Kiedy patrzę na ikonę Matki Bożej Czułej, rozumiem kim jest Miriam z Nazaretu, doświadczam ukojenia, bliskości, spokoju...Zachwyca mnie, ujmuje swoją prostotą...
Znajduję w Niej najpierw przyjaciółkę, a potem Matkę i Orędowniczkę...
   
    Poznać Maryję, to zrozumieć jak przyjęła Jezusa i uczyć się od Niej tej radosnej otwartości i zawierzenia Panu Bogu.
ONA jest dla mnie pierwszą charyzmatyczką, która otworzyła się na Ducha Świętego całkowicie, bez oporu...i przyniosła wspaniały owoc -  JEZUSA.

Pamiętaj, że nasz Pan jest Pasterzem owiec, a nie pasterzem wilków !

Nadesłała Maria.

Przeczytałam w sieci artykuł ks. J. Pierzchalskiego SAC "Różaniec źródłem radości"   - polecam Gosia

Uzmysławiamy sobie, co może być, a właściwie – co naprawdę jest, źródłem radości człowieka wierzącego Bogu. Może nim było przyjście Pana i naruszenie mojego spokoju w domu rodzinnym, jak stało się to, w życiu Maryi. Źródłem mojej radości jest moje powołanie: małżeńskie, kapłańskie, czy zakonne. Nie wie, dokąd idzie ten człowiek, który wybiera życie kapłańskie, czy zakonne. Wie jedynie tyle, że idzie za Chrystusem, On go prowadzi. Bóg wie, a człowiek nie jest świadomy tego, co go czeka, gdy wybiera życie bez własnej rodziny. Radością może być to, że nie znam męża, nie znam żony. Lecz również to, może być chwilą niezwykłego cierpienia i osamotnienia.

Odkrycie lęku, niepokoju na drodze swojego powołania, może być wstępem do poznania i zrozumienia, że – tak jak Maryja – "znalazłem łaskę u Boga". Niepokój może być błogosławieństwem. Nie wiedząc do końca, co mnie czeka, można chcieć być służebnicą, chcieć być tym, który służy. Radosne jest to, że Służebnicą Pańską. Służebnica nie wie, co Ją czeka. Radością Jej jest to, że ufa swojemu Panu. I dlatego staje się w Jej życiu to, co Bóg zamierzył.

,,Pan cię strzeże On twoim cieniem
Pan cię uchroni od zła wszelkiego, czuwa nad twoim życiem"
Ps. 121; 5,7 (z liturgii niedzieli)

Czy wierzysz, że Bóg jest tuż obok ciebie, w każdej chwili dnia i nocy?
Ale czy wierzysz tak naprawdę?
Czy wierzysz, gdy jest ci smutno i trudno, czy wierzysz w swoich radosnych momentach i w swoich porażkach, czy wierzysz, gdy ogarnia cię lęk, gdy czujesz się samotna, gdy  doświadczasz prób, gdy odnosisz sukcesy i gdy czujesz się bezsilna i bezradna?
A może nie musisz walczyć o wiarę, bo On pozwala ci czuć Swoja obecność, Swój dotyk, ciepło Swojej bliskości, Swoje ramiona otulające cię delikatnie?
Te ramiona Ojca biorą cię kruchą, bezbronną, zlęknioną i przytulają mocno do Swej piersi, abyś mogła zapomnieć o tym, czego się boisz, bo oto Tu i Teraz jesteś bezpieczna.
Dziękuję Ci Dobry Jezu, że pozwoliłeś mi odpocząć w Swoich Kochających Ramionach.
Amen
P.S. Dla Maryńki

  Ewa