Wspólnota Paschy Tu i Teraz

Bóg powiedział do Jozuego: „Dziś zrzuciłem z was hańbę egipską”. (Joz 5,9a.10-12)
Minęło ponad 40 lat od wyjścia z Egiptu. Od ponad 40 lat są wolni od jarzma egipskiego.
Dlaczego zatem - Dzisiaj?

 Między Exodusem z Egiptu a Paschą na stepach Jerycha, jest czas pustyni.
Pustyni usłanej trupami tych, co wyszli ale zostali na pustyni, nie jedli plonu z Ziemi Obiecanej.
Z tamtego ludu został Jozue, wódz wejścia do Ziemi Obiecanej i Kaleb, człowiek niezachwianej wiary.
Na stepach Jerycha świętuje nowy lud. Lud, który się narodził na nowo.
Czas pustyni jest czasem umierania i rodzenia na nowo.

Już IV niedziela Okresu Przygotowania Paschalnego.
Do tej niedzieli słowo Boga codziennie nakłaniało mnie, pociągało ku nawróceniu.
Dawało mi poznać imię mojego starego człowieka, a nawet imiona.
Dawało mi poznać moc i opór starego człowieka, jego wielką a nawet ogromną niechęć (mało powiedziane; osiołek, to przy nim posłuszne zwierzątko..) do umierania.
Stary człowiek nie chce dzielić się władzą, znaczeniem i sukcesami z Jedynym Bogiem.
Walczy o cebulę, czosnek, groby, władzę, jedzenie, wodę, znaczenie, układy..

Pozwolić mu umrzeć, sobie umrzeć i wszystkim swoim ważnym bożkom.
Pojednać się z Jedynym Bogiem.
Narodzić się na nowo.
„Jeżeli ktoś pozostaje w Chrystusie, jest nowym stworzeniem.” (2 Kor 5,17-21)
Nowy Jozue, Jezus jest Tym, który przeprowadza przez śmierć do zmartwychwstania.
(Jezus to grecki odpowiednik imienia Jozue).
„Jest nowym stworzeniem” - nie kiedyś będzie, może będzie, jak się postarasz.
„To, co dawne minęło, a oto wszystko stało się nowe. Wszystko zaś to pochodzi od Boga.”

Nawrócenie, to „przewrót kopernikański”.
Nawrócenie, to umieranie i przyjęcie daru życia. Nowego życia.

Młodszy syn ojca doświadczył na sobie i w sobie życia według starego człowieka. (Łk 15,1-3.11-32)
Roztrwonił wszystko: majątek, dziedzictwo, godność. Krańcowe upodlenie.
Wrócił do domu ojca, bo wszystko w nim umarło. Umarł stary człowiek.
Ojciec przywrócił go do życia!
Najlepsza szata, pierścień dziedzica, sandały na nogi, wystawna uczta i nieopisana radość.
Młodszy syn stał się nowym człowiekiem! To ojciec uczynił dla niego!
Jakaż to radość!

Dlatego jest to niedziela radości. /Laetare/
Radości Ojca, który w Jezusie daje mi zupełnie nowe życie.
Ten, kto dziś nie umie cieszyć się razem z całym nowym stworzeniem, jeszcze nie umarł, jeszcze wszystkiego nie stracił, nie roztrwonił, jeszcze nie zawrócił z drogi starego człowieka.

Stary człowiek, jego imiona, które poznałam, jest „egipskim jarzmem”, musi być pogrzebany na pustyni.
Tylko nowy człowiek może świętować Paschę na stepach Jerycha.

Liturgia Mszy Św. jest Wydarzeniem Paschalnym tu i teraz, w którym ja, my wszyscy uczestniczący w niej, bierzemy udział.
Jest Wydarzeniem pełnym treści, napięcia, dialogu, spotkania i zjednoczenia (communio) z Bogiem.
Jest Wydarzeniem historiozbawczym.
Historia żydów, historia pierwszego Kościoła jest historią zbawczej mocy miłości Boga do człowieka w Jezusie oczekiwanym Mesjaszu, w Chrystusie /Chrystus - grecki odpowiednik hebr. Mesjasz/.
Słowo Ojca staje się Ciałem.
Jest Wydarzeniem, w którym ja, my odczytujemy własną historię zbawienia.
Jest całością, jednością i przestrzenią dialogu.
Śpiew w Liturgii jest integralną częścią tego dialogu, a treść nadaje mu Liturgia Słowa, charakter okresu liturgicznego i poszczególne części akcji liturgicznej.
Śpiew w niedzielę radości „Ludu mój ludu” na dziękczynienie, to spora pomyłka lub nieświadomość tego, w czym się uczestniczy.

Jeszcze przez kilka dni Jezus będzie nas nauczał o życiu nowego człowieka, a potem coraz bardziej zacznie nas zapraszać do towarzyszenia Mu w Jego drodze ku Jerozolimie, gdzie wszystko ma się dokonać.
 

Pascha.
Zanurzenie w mękę, śmierć i zmartwychwstanie Jezusa.
I zesłanie Ducha Świętego.
Bez Niego Liturgia byłaby tylko teatrem z odgrywającymi swe role aktorami i widzami.

gn
Ps. Dziś mam pierścień na palcu i sandały na nogach i mogę spożywać Owoc Ziemi Obiecanej.
Nic nie jest w stanie mi zakłócić tej radości.